در شهر یکی کس را هشیار نمی بینم

هر یک بتر از دیگر شوریده ودیوانه

جانا به خرابات آی تا لذت جان بینی

جان را چه خوشی باشد بی صحبت جانانه

از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد

در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه

چون کشتی بی لنگر کژ می شد و مژمی شد

وز حسرت آن مرده صد عاقل و فرزانه

گفتم زکجائی تو تسخر زد و گفتا من

نیمیم زترکستان نیمیم ز فرغانه

نیمیم ز آب و گل نیمیم زجان و دل

نیمیم لب دریا باقی همه دردانه

گفتم که رفیقی کن بامن که منت خویشم

گفتا که بنشناسم من خویش زبیگانه

من بی سرو دستارم در خانه خمارم

یک سینه سخن دارم آن شرح دهم یانه

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: