متر سانیدم از طوفان که من دریای خاموشم

سکوتم را مبین با موج وبا طوفان هم آغوشم

زسنگ کودکان هر گز زجایم بر نمی خیزم

خطای کودکان رابا عطای خنده می پوشم

زسوز صد زمستان صورتم افسرده کی گردد

چودیگ از آفتاب تیر وشهریور نمی جوشم

زبس با خویشتن صافم دلی چون آسمان دارم

به جز صهبای بی رنگی ز جامی می نمی نوشم

به ساحل می فرستم گر کفی  در اندرون دارم

کفم بر لب مبین از جام صافی مست و مدهوشم

چنان دامان دل پاک است از آلایش گردون

نه سازد ناخن کین وعداوت هیچ مخدوشم

مرا یک آسمان آبی تهی کردست از هر رنگ

همیشه آبیم رنگی نه خواهد کرد مغشوشم

شود گستاخ تر هر روز صیاد از سکوت من

زآرامش بود {ثالث} گرانی می برد دوشم 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: