اینک بخش پایانی مثنوی داستانی راز خنده را باهم می خوانیم

چشم ظاهر خلق را برکند باد

زانکه زاهر بینی اش بر باد داد

روبهی را شیر بیند چشم سر

هست ظاهر بین همیشه دیده تر

بی حفاظ شهد زهری را که دید

بهر صیدی دام کی گردد پدید

کاردون سحر است وافسون و دغل

همچو دامی دانه دارد در بغل

مرغ زیرک دام بیند دانه را

عقل کی باور کند افسانه را

پوستین نیل و نیرنگ و جفا

با عصای پنجه شد از هم جدا

باطن شیر دغل شد آشکار

شد به تیر مو سی عزت شکار

گرچه او اسطوره نخجیر بود

روبهی در پوستین شیر بود

............

روبه آمد نزد شیر پنجه زن

گفت صدها آفرین ای پیلتن

زهر در شهدی نمی دیدی اگر

سد ظاهر را نمی کردی گذر

شیر غران رنگ روبه می گرفت

بند روبه جمله ابله می گرفت

سجده بردی سالها بر پوستین

پوستینی روبهی در آستین

اینک آزادی ولیکن شیر باش

قوم خود را شیر با تدبیر باش

گر تو هم مخفی شوی در پوستین

پوستینت می درد صد آستین

..............

شیر گفتا بعد از اینم رهبری

از همه شیران عالم بر تری

علم تو مارا زجهل آزاد کرد

خانه تدبیر را آباد کرد

..........

گفت: روبه روبه است ای خوش نهاد

دام دیگر را نمی باید نهاد

روبهان را صد حیل در سر بود

پیرو روباه گاو وخر بود

جنگلی آباد گردد آن زمان

رهبرش باشد چو تو شیر ژیان

زانکه روبه دشمن آزادی است

همچو موشان آفت آبادی است

دیگر از روبه مکن یاد ای جوان

تا بماند فر و عزت جاودان

.............

شیر گفتا:ای حکیم نکه دان

فاش کن آن را که دیدی در نهان

از کجابر راز شه آگه شدی

شیر دیدی مایل روبه شدی

..........

گفت هان هر ظاهری را ای فتی

باطنی باشد که از ظاهر جدا

هر گروهی درد خود دارد یقین

درد روبه کی شود با شیر عجین

زانکه داءالثعلب از روز ازل

غیر روبه را نمی گیرد بدل

تا که بر مدفوع شه کردم نظر

درد روبه دیدم و شاه قدر

این نصیحت گوش کن ای با وفا

تا نگردی از حقیقتها جدا

هر که هستی باش و آن خویش باش

در ده خود باش و خان خیش باش

هر که زد خیمه در اقلیم هوس

زود باشد خیمه اش گردد قفس

هر کسی در خلق خود دارد نشان

بر سر خود افسر خود را نشان

هرکه راه خود گزیند لا کلام

تا ابد هشیار ماند والسلام

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: