دوستان گرامی ؛ بحث بسیار مهمی داریم بهمین خاطر از شما تقاضا داریم که این پست رو با دقت بخوانید تا خیلی از مسایل که در عالم دوستی و رفاقتی بین دوستانمان اتفاق می افتد برطرف شود.

البته ببخشید چند سطر اول علمی هست ولی در ادامه , با قلم روان بیان شد.

*چرا رفاقت ها نوعا دچار جدایی یا دچار قهر و دوستی می شود. به یک بیان دیگر آیا در محبت بین همدیگر ضررهایی وجود دارد؟

حتما در دوست های ما یک ایرادی وجود دارد و برای معرفی این ایراد نفسانی و درونی که در اکثر انسان ها هست باید اول این قاعده رو توجه کنیم:

میان دلبستگى به یک شخص و تشخیص معایب آن، نسبت معکوس برقرار است و معمولا هر کس هرچه را بیشتر دوست دارد، کاستى‌ها و معایب آن را کمتر مى بیند.

*اکثر انسان ها یک ایراد دارند که خود و افراد محبوب و منسوب به خود را ، چون به آن دل بسته ؛ طبیعى است که سراسر خوبى و عین کمال و دور از هر گونه ایراد و کاستى می ببیند و در مشاهده عیوب و نواقص دوستان خود از همه ناتوان تر هستند.

*یعنی انسان تا وقتى از بیرون به یک شخص نگاه مى کند و با او دوست نیست عیب ها و کاستى‌هایى را که در اوست را به وضوح مى بیند و به راحتى ایراد گیری مى کند.و گاهی اوقات اصلا بیهوده دوست داریم به افراد حالت ایرادگیری و موضع گیری داشته باشیم.

اما وقتى با آن شخص دوست شد ، عیب های او را به وضوح نمى تواند ببیند. چون در آن هنگام، آن شخص محبوب او و ما دوست او هستیم.

و در نتیجه هر کسى، همان طور که دیدن عیوب دیگران برایش آسان است، دیدن عیوب خود و دوستان خود و وابستگان خود برایش دشوار است.

*جالب هست بدانید ، در این آیه شریفه درست به همین مطلب اشاره دارد: كَذلِكَ زَيَّنَّا لِكُلِّ أُمَّةٍ عَمَلَهُمْ (سوره انعام آیه 108)   ترجمه : همچنين ما عمل هر قومى را در نظرشان زينت داده‏ايم.

علامه طباطبایی در تفسیر المیزان تعبیر بسیار زیبایی از کلمه زینت در ایه می کند می فرماید: "زينت"، هر چيز زيبا و دوست داشتنى است كه ضميمه چيز ديگرى مى‏شود و به آن زيبايى مى‏بخشد و آن را مرغوب و محبوب قرار مى‏دهد و طالب زينت به طمع رسيدن به آن حركت مى‏كند . (ترجمه الميزان، ج‏7، ص 434)

برای همین خصلت زشت نفسانی هست که گاهی اوقات متاسفانه وقتی با کسی رابطه مان بد می شود شروع می کنیم به گفتن کارهای زشت او و از او یک انسان هیولا درست می کنیم. اما قبل از آن نیز این ایرادها بود ولی نمی دیدیم یعنی محبت نادرست یک حالت نابینایی به انسان دست می دهد.

اما چرا این ایراد در انسان هاست؟ و با این نگاه به همدیگر محبت می ورزند؟

*جواب این هست که افراد دوست را بنا بر کمالاتش انتخاب نمی کنند و اصلا معیار و دلیلی برای دوستی ندارند بلکه تا از جمال طرف خوششون اومد شروع به رفاقت می کنند. نوعا انسان ها اول طرفدار کسی می شوند و بعد دنبال دلیل تراشی برای این طرفدار و دوست شدن هستند.

*چون نوعا روابط ها بر این اساس هست لذا در روایات تاکید زیاد شده که عیب های دوستانتان را گوشزد کنید و در صدد برطرف کردن نواقص خود باشید. از باب نمونه این روایت را می آوریم.

قَالَ الصَّادِقُ ع : أَحَبُّ إِخْوَانِي إِلَيَّ مَنْ أَهْدَى إِلَيَّ عُيوبِي (كافي ج2 , ص 639)

 امام صادق فرمود: بهترين دوست من، کسي است که عيب مرا به من هديه کند.

*نکته: این هست که گفتن عیوب دوستان باید با رعایت اخلاق باشد طوری نباشد که دل طرف رو بشکنیم.

*بنابراین با این جمله این پست رو به پایان می بریم :

اگر بخواهیم به دوستمان یک دسته گل , هدیه بدهیم ولی اگر در هنگام دادن گل , اخم یا توهین کنیم طرف بدش می آید

حالا اگر بخواهیم عیب دوستمان را به او هدیه بدهیم باید چطور رفتار کنیم؟؟؟ باید خیلی مواظب باشیم.  

توجه کنیم که؛ برطرف کردن عیوب دوستان( با رعایت شرایط ) باعث بیشتر شدن محبت می شود.