در خبری خواندم که نماینده بناب از وجود شش میلیون نفر بیکار در کشور خبر داده است.هر چند می توان این رقم را به دو یا حتی سه هم ضرب کرد،اما همین رقم را اگر در نظر بگیریم معنی آن این می شود که شش میلیون انسان که همه آنها از طبقه جوان هستند،طفیل دیگران هستند.شش میلیون نفر بدون این که گامی در جهت تولید بردارند مصرف کننده هستند.اگر هر کدام از آنها روزی فقط ده هزار تومان هزینه بردارند ،میلیاردها تومان هر روز از سرمایه های این کشور صرف آنها می شود .حال اگرآسیبهای  اجتمائی ، روانی ،عاطفی و... را هم بررسی کنیم آنوقت خواهیم دانست که این بیکاران علاوه بر سرمایه این کشور،چه ضرر هایی به خود و  جامعه می زنند در حالی که خود سرمایه هستند که  به معضل تبدیل شده اند.معلوم است که در میان بیکاران سن ازدواج بالاخواهد رفت.از نظر روانی آسیب خواهند دید،بسیاری از آنها از زور بیکاری به انواع راههای خلاف کشیده خواهند شد.و دهها مسئله و مشکل دیگرکه کم و بیش همه می دانند.حال یک سوال اساسی از دولتیان دارم و آن این که:چرا برای حل مشکل بیکاری از تجربه های موفق کشور های دیگر الگو نمی گیرند  چرا در هر استان کار گروهی تشکیل نمی دهند تا  آنها مثلا زمینهای قابل کشت را شناسائه کرده و زیر نظر خودشان  بیکاران را به سمت تولید و کشاورزی سوق  دهند.چرا معادن را به این جوانان بیکار اجاره نمی دهند که هم برای کشور سود بیاورند و هم  خود شان را از بدبختی نجات بدهند.بخدا دهها روش مفید برای رفع معضل بیکاری وجود دارد اما نمی دانم پشت این سیاست چه نیتی نهفته است که نمی خواهند مشکل بیکاری در این کشور  حل و فصل گردد.من ادعا می کنم اگر دولت محترم به بنده اختیارات تام بدهد من در عرض مدت معقولی مشکل بیکاری را در این کشور حل می کنم.

آنچه البته به جائی نرسد فریاد است .                  

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: